We skipped the light fandango
And turned cartwheels cross the floor.
I was feeling kind of seasick
But the crowd called out for more.
The room was humming harder
And the ceiling flew away
When we called out for another drink*
The waiter brought a trayAnd so it was that later
As the miller** told his tale
That her face at first just ghostly
Turned a whiter shade of pale.
She said "There is no reason,
And the truth is plain to see,"
But I wandered through my playing cards
And would not let her be
One of sixteen vestal virgins***
Who were leaving for the coast
And although my eyes were open
They might just just have well been closed.
And so it was that later
As the miller told his tale
That her face at first just ghostly
Turned a whiter shade of pale.
She said, I'm home on shore leave,
Though in truth we were at sea
So I took her by the looking glass
And forced her to agree
Saying, you must be the mermaid
Who took Neptune for a ride.
But she smiled at me so sadly
That my anger straightway died
And so it was that later
As the miller told his tale
That her face, at first just ghostly,
Turned a whiter shade of pale
She said, there is no reason
And the truth is plain to see
But I wandered through my playing cards
And would not let her be
One of sixteen vestal virgins
Who were leaving for the coast
And although my eyes were open
They might just as well've been closed
And so it was that later
As the miller told his tale
That her face, at first just ghostly,
Turned a whiter shade of pale |
Opuściliśmy fandango
I zakręciliśmy kołami po parkiecie.
Czułem jakby chorobę morską,
Ale tłum prosił o więcej.
Pokój szumiał coraz bardziej,
A sufit odfrunął.
Kiedy zamówiliśmy następnego drinka*,
Kelner przyszedł z tacą,A później,
Gdy młynarz** opowiadał swoją historię,
Jej twarz, początkowo śmiertelnie sina,
Nabrała bielszego odcienia bladości.
Powiedziała "Nie ma powodu,
A prawda jest widoczna jak na dłoni",
Lecz ja wędrowałem wśród moich kart
I nie chciałem, by się stała
Jedną z szesnastu westalek***
Wyruszających na wybrzeże,
I choć oczy miałem otwarte,
Równie dobrze mogły być zamknięte.
A później,
Gdy młynarz opowiadał swoją historię,
Jej twarz, początkowo śmiertelnie sina,
Nabrała bielszego odcienia bladości.
tłum. Wojciech Mann
*) Specjaliści są zgodni co do tego, że chodzi w piosence o sytuację bynajmniej nie abstynencką, i do tego o posmaku erotycznym.
**) Miller - młynarz. Mimo protestów autora przez wielu analityków uważane za wyraźne odniesienie do Chaucerowskich "Canterbury Tales", a konkretnie "Miller's Tale" - "Opowieści Młynarza". O dziwo, Reid twierdził że Chaucera w ogóle nie czytał.
***) Kolejna zagadka: skąd autor wytrzasnął 16 westalek? Źródła mówią, że było ich siedem. Ponoć magiczna "szesnastka" to aluzja do popularnego wśród rockandrollowców panieńskiego wieku - "Sweet Little Sixteen", "Happy Birthday, Sweet Sixteen"... Aj! |
Kończymy tańczyć już fandango,
ostatni na parkiecie krok,
zrobiło mi się z tego mdło.
Tłum się domagał nowych mąk,
pokój zamruczał jak głos z gardeł,
sufit odfrunął nagle gdzieś,
ostatni drink był zamówiony,
kelner na tacy miał go nieść…I tak się porobiło potem,
gdy młynarz snuł opowieść gościom,
twarz jej upiornie posiniała,
a na niej bielszy cień bladości.
Mówiła „nie ma sensu przecież
ależ to prawda oczywista,”
lecz grałem wtedy ostro w karty,
nie chciałem, by na zawsze przyszła,
by się jak tych szesnaście dziewic
szlajała ostro po wybrzeżu
i udawałbym, że nie widzę,
mogłem nie widzieć właśnie tego…
I tak się porobiło potem,
gdy młynarz snuł opowieść gościom,
twarz jej upiornie posiniała,
a na niej bielszy cień bladości.
Mówiła „ląd jest naszym domem”,
chociaż wciąż żeśmy żeglowali,
by to widziała pod mym kątem
zmusiłem ją do innej roli
mówiąc, że musi być syreną
którą po morzu Neptun wozi,
lecz ona swym uśmiechem smutnym
wnet położyła kres gniewowi…
I tak się porobiło potem,
gdy młynarz snuł opowieść gościom,
twarz jej upiornie posiniała,
a na niej bielszy cień bladości.
Jeśli muzyka miłość karmi,
królową jej jest tylko śmiech,
to można jeszcze los ogarnąć,
bo w prawdzie brud jest czysty też.
Me usta tak jak kreda białe
głowa w poślizgu myślą prostą,
więc szybko nią zanurkowałem
w oceaniczne wchodząc dno…
I tak się porobiło potem,
gdy młynarz snuł opowieść gościom,
twarz jej upiornie posiniała,
a na niej bielszy cień bladości.
tłum. literackie: Ewa Bieńczycka |
Dodaj komentarz