Nights In White Satin – The Moody Blues – najsmutniejsza piosenka świata?

Noce w białym atłasie bez końca będą trwać
Listy napisałem, lecz nie zamierzam ich słać
Oczy me były ślepe, choć piękno było tuż
Tego co prawdą jest, nie wypowiem już

Tak Tomasz Beksiński przetłumaczył pierwszą zwrotkę jednej z najładniejszych i najsmutniejszych piosenek lat 60-tych - Nights In White Satin zespołu The Moody Blues, pochodzącą z albumu Days Of Future Past (1967). Jej autorem jest Justin Hayward, wokalista i gitarzysta zespołu.

HAYWARD: Szczęśliwym trafem z albumem 'Days of Future Passed' był to, że Decca wtedy instalowała osprzęt stereofoniczny i chciała go wypróbować na jakimś albumie. Niewielu ludzi jednak miało wtedy sprzęt stereo i nasz album, zrobiony całkowicie w stereo mogła słuchać w tej jakości garstka ludzi. Nie zdawaliśmy sobie jednak sprawy z tego, że radio FM w Ameryce puszcza już w stereo a tamtejsi dj'e potrzebowali dobrej jakości stereo płyt. Wtedy nawet Beatlesi nagrywali mono, co brzmiało świetnie ale ludzie zaczynali chcieć słuchać stereo.

HAYWARD: Gdy (piosenka) dotarła do miejsca 1 najpierw we Francji szalenie nas to ucieszyło ale mieliśmy nadzieję, że tak samo będzie w innych miejscach. Gdy wypadła z brytyjskich list myśleliśmy, że to na tyle. Ale ona powróciła i stała się jeszcze większa. I na przestrzeni lat miała tyle kolejnych żyć.

W pierwotnym kształcie zespół wydał skróconą wersję piosenki na singlu w 1967 roku, który dotarł do 19 miejsca list przebojów w UK. Za to we Francji od razu trafił na pierwsze. W 1972 roku zdecydowano się wydać go ponownie, w pełnej wersji albumowej. W Stanach Zjednoczonych dotarł do drugiego miejsca list przebojów, stając się znowu wielkim światowym hitem, który w latach późniejszych był wielokrotnie wznawiany.

W wersji dłuższej słyszymy melorecytację, którą nazwano "Late Lament". Autorem jej jest Graeme Charles Edge, perkusista zespołu, jedyny jego członek grający w The Moody Blues od samego początku w 1964 roku do dzisiaj. Odczytuje go Mike Pinder, ówczesny klawiszowiec.

HAYWARD: Chcieliśmy jakiegoś podsumowania tej historii. W samym zespole odczuwaliśmy potrzebę, by każdy współpracował przy tym utworze, nie tylko ja i Mike. I tak to się wydarzyło. Mike czytał wtedy dużo poezji, miał taki piękny głos. Graeme nawet nie sądził, że ma tyle wspólnego z muzyką. Nagranie dokonaliśmy w ciemności. Mike recytował leżąc na plecach, my obok ha ha... Cali zastygli w milczeniu... To zrobiło z piosenki zamkniętą całość.

Singiel: 1967
Strona B: 'Cities'
Album: 'Days of Future Passed'
Kompozycja: Justin Hayward
Producent: Tony Clarke
Wytwórnia: Deram

Justin Hayward: wokal, gitara akustyczna
Ray Thomas: flet, chórki
John Lodge: gitara basowa, chórki
Mike Pinder: melotron, chórki, narrator
Graeme Edge: perkusja, chórki

Muzyka The Moody Blues często była odbierana jako pretensjonalna i pompatyczna (właśnie m.in. dzięki wplecionym między utwory recytacjom poezji perkusisty oraz przypominającym muzykę symfoniczną brzmieniu instrumentów klawiszowych), nie poddała się jednak ani rock-and-rollowym, ani psychodelicznym schematom obowiązującym w czasach jej największej popularności. Dotyczy to zarówno tekstów, skupiających się głównie na sprawach duchowych i filozoficznych, jak i muzyki, pozbawionej charakterystycznego dla rocka brudnego i agresywnego brzmienia. Innym charakterystycznym rysem w stylistyce zespołu była obecność w zespole pięciu kompozytorów, z których czterech śpiewało partie solowe, czasem w jednej piosence! The Moody Blues dał jednak podwaliny dla progresywnego rocka - i za to mu chwała 🙂